In memoriam Peter Oosterhoff

                                                                                  Amersfoort, 27 april 2012

Enschede, 24 maart 1985                                                                 Nuenen, 6 februari 2012

Peter is mijn oudste neef van de familie Homburg. Als tweede kind van mijn zus Gera en zwager Sicco is hij in het ziekenhuis van Enschede geboren op 24 maart 1985. Na de geboorte van Rianne werd ik op 22-jarige leeftijd voor de tweede keer “oom”. Een bijzondere gebeurtenis! Uiteraard ben ik kort na de geboorte in het ziekenhuis wezen kijken naar de pasgeborene. Het was een heel zware bevalling geweest, hoorde ik en baby Peter had tijd nodig om hiervan te herstellen. Gelukkig ging het daarna goed en ik heb hem zien opgroeien van baby naar peuter, van peuter naar kleuter enz. enz.

Wat ik mij herinner van Peter was dat hij van jongs af aan met grote ogen de wereld inkeek. Alles had zijn belangstelling: mensen, dieren, voorwerpen enz. Niets wilde hij missen van wat er om hem heen gebeurde. Daarnaast bruiste Peter van energie. Het was daarom moeilijk voor hem om lang stil te zitten. Naar anderen was hij altijd belangstellend. Hij vertelde graag, maar had daarbij ook oog voor zijn gesprekspartner(s). Er was altijd sprake van tweerichtingsverkeer in de communicatie en echt contact.

Met het verstrijken van de tijd zag ik Peter maar een paar keer per jaar op verjaardagen in Nuenen, Ede, Zwolle of Amersfoort. De verhalen over zijn belevenissen in binnen- en buitenland kreeg ik echter met grote regelmaat te horen via oma en opa Homburg. Ook de zorgen over Peter zijn gezondheid waren de laatste jaren onderwerp van gesprek. Het was duidelijk dat het enerzijds heel goed met Peter ging- veel  vrienden en activiteiten, boeiende stages in het buitenland, succesvol afronden van een hbo-opleiding, zijn verhuizing naar Utrecht en zijn eerste baan  in Houten – maar anderzijds namen de zorgen over zijn gezondheid c.q. epilepsie toe.

Met veel positieve gevoelens kijk ik terug op de periode van enkele weken dat Peter bij mij in Amersfoort logeerde.  De kamer in Utrecht had hij nog niet betrokken en door in Amersfoort bij zijn oom te eten en te slapen was de afstand naar zijn werk in Houten beter te overbruggen. Peter was kort daarvoor teruggekeerd van zijn wereldreis en was toe aan zijn volgende uitdaging: het opstarten van zijn carrière in het bedrijfsleven. Ik herinner mij deze periode als een heel gezellige tijd. Na mijn scheiding was ik alleen in een nieuw huis en ik was blij met een huisgenoot voor wie ik kon zorgen en koken en met wie ik kon “dineren”. ’s Avonds was ik bezig met mijn correctiewerk en Peter onderhield op mijn laptop zijn contacten met zijn vrienden in Nederland en ver daarbuiten. Ook keken wij samen heel gewoon naar de tv.  In de ochtend nuttigden wij samen een ontbijt en vervolgens liep Peter naar treinstation Amersfoort Schothorst om naar Houten te reizen. Als man van 47 vond ik het prachtig om de verhalen te horen van mijn positief in het leven staande neef van 24 die vol zat met plannen, ambities enz. enz. Daarnaast was het boeiend om Peter als logé in huis te hebben en te beseffen dat hij in zijn relatief korte leven al veel meer van zijn dromen en idealen gerealiseerd had dan ik dat had gedaan in het dubbele aantal levensjaren.

Ook deze logeerpartij ging voorbij, maar bij volgende ontmoetingen met Peter ervoer ik dat er een soort band tussen ons was ontstaan. In deze korte periode hebben wij elkaar op een andere manier leren kennen en waarderen dan tijdens ontmoetingen op (verjaardag)bijeenkomsten van de familie Homburg.

De laatste keer dat ik Peter ontmoet heb, was toen ik met Ineke tijdens de kerstdagen van 2011 op bezoek ging bij mijn ouders. Gera, Sicco en Peter waren ook aanwezig en onderwerp van gesprek waren o.a. de toename van het aantal epilepsieaanvallen bij Peter en als gevolg hiervan het beëindigen van zijn contract bij zijn tweede werkgever. Ik herinner mij dat Peter ondanks de tegenslagen positief bleef over zijn kansen voor de toekomst. Hij ging absoluut niet bij de pakken neerzitten was mijn indruk, maar besefte daarnaast dat zijn gezondheid prioriteit nummer 1 moest zijn.

Op zondag 5 februari vierden wij de verjaardagen van Gerarda en neef Niels en uiteraard werd er naar Peters gezondheid gevraagd.  Oma Homburg vertelde dat Peter goed reageerde op de nieuwe medicijnen, de begeleiding van artsen en de gedwongen rustperiode. Iedereen was blij met dit hoopvolle bericht. Een dag later, 6 februari 2012,  was alles anders. Het afschuwelijke bericht van het overlijden van Peter had mij en de andere familieleden bereikt. Zelf stond ik voor de klas toen broer Gerard mij belde. Ik was daarna niet meer in staat om les te geven. De jongeren (16-22- jarigen) begrepen dat wel.

Diezelfde maandagavond ben ik met mijn ouders en Gerard naar Nuenen gereden en daar vonden wij Peter opgebaard in de kamer. Het onvoorstelbare was daar op harde wijze zichtbaar en tastbaar. Peter levensreis op deze aarde was beëindigd en wat over was gebleven waren zijn opgebaarde lichaam, de verhalen over hem en  de herinneringen aan hem. Het was heel onwerkelijk om Peter daar zo te zien te liggen. Het was alsof hij elk moment weer tot leven zou kunnen komen, alsof hij zou ontwaken uit een diepe slaap.

Het afscheid van Peter in de kerkdienst op 10 februari jl. ervoer ik als zeer indrukwekkend en goed. Het was alsof Peter weer tot leven werd geroepen door de verhalen van zijn ouders, broer Martijn en vriend Carlos, door de foto’s en muziek en door de woorden van de dominees. Toen ik na de begrafenis naar het huis van Ineke reed, voelde ik een grote boosheid in mij opkomen. Ik vond het niet eerlijk dat Peter die zo positief in het leven stond,  die door zoveel mensen gewaardeerd werd om wie hij was, die nog zoveel plannen had voor de toekomst enz. enz. veel te vroeg is gestorven.

Het is nu tweeënhalf maand later en nog steeds is het gemis en het verdriet voelbaar. Ik heb als oom mijn neef Peter zien opgroeien tot een mooie jongeman en heb vastgesteld dat Peter heel intensief geleefd heeft. Dat was niet altijd makkelijk voor hemzelf  en de mensen die met hem moesten samenleven. Uit alle verhalen over hem die na zijn overlijden verteld worden, komt volgens mij steeds weer naar voren dat Peter inhoud gegeven heeft aan zijn leven en van invloed is geweest op velen om hem heen. Peters reis op aarde is in mensenogen veel te vroeg beëindigd. Aanwezig zal hij blijven in de harten en gedachten van velen. Ook in die van mij.

Ik bedank Peter dat ik hem heb mogen leren kennen en waarderen om wie hij was.

A dieu lieve Peter!

Govert Jan Homburg