[G] Lieve mensen

Het doet ons goed  om zo veel mensen voor ons te zien.

We willen jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie aanwezigheid, jullie lieve woorden, warmte en steun die ook van deze volle kerk uitgaat.

Sommigen van jullie kennen Peter nog maar kort, anderen al langer, maar wij kennen hem al zijn hele leven, vanaf de eerste minuut. Het begin van zijn leven was moeilijk en zo ook het einde van zijn leven.

Peter werd geboren met 3 maal de navelstreng om zijn nek met ook nog een strakke knoop daarin; zo blauw als een spijkerbroek kwam hij ter wereld.

Niet lang daarna kregen we te horen dat hij kans had om later epilepsie te krijgen. Pas op zijn twintigste, in Amerika, openbaarde zich dat.

We zouden uren over Peter kunnen vertellen, maar dat is nu niet de bedoeling. Wel willen we nu een paar van de meest karakteristieke dingen van Peter vertellen.

[S]

Peter is altijd een heel bijzonder kind geweest. Hij was heel levendig; tegenwoordig zouden ze dat omschrijven als “Altijd druk, heel druk”.  In winkels waren we hem altijd kwijt (nu nog) en werd er regelmatig omgeroepen: “We hebben hier een blond jongetje gevonden, willen zijn ouders hem daar en daar komen ophalen!”

Peter zocht altijd de grenzen op om er dan vervolgens net iets overheen te gaan. [Foto]

Hij hield van voetballen, ijshockey en skeeleren. Schansen bouwen van allerlei materiaal en kijken hoe hard hij kon en hoe ver hij kon springen waren zijn lust en z’n leven. Op een keer had hij wel heel bijzonder materiaal gebruikt: Hij had 7 kinderen zo ver gekregen dat ze op een rijtje op straat achter een schans gingen liggen. De laatste in de rij was zijn kleine broertje.

[G]

Hij heeft op drie lagere scholen gezeten omdat we vaak verhuisd zijn en hij kon slecht stil zitten. Bij elk geluid op de gang wilde hij zelf gaan kijken wat er aan de hand was en deed dat vaak ook. Op ouderavonden werd ons dan gevraagd of hij soms blaasproblemen had, want hij wilde tientallen keren op een dag naar toilet.

Vanaf zijn tweede ging Peter al graag naar het buitenland en genoot hij van vakanties. Omdat we zo vaak verhuisden, ging hij ook vaak met opa en oma mee, samen met Rianne. [foto]

Altijd was hij dan op het strand aan het vissen of krabbetjes vangen tussen de rotsen in Bretagne.

Anderhalf jaar geleden zijn we nog met hem alleen naar dezelfd camping in Bretagne geweest als een soort sentimental journey.  [foto] Hij genoot!!; een jongen van 25 met zijn ouders, hoe bijzonder kan dat zijn?

[S]

Peter had een geheel eigen stijl van kleding. Op de Mavo had hij de bijnaam Mr Armani.

Hij hield van kleding en er mooi uitzien. Hij ging dan ook later in kleding- en schoenenzaken werken, zodat hij ondertussen bij kon houden welke nieuwe trends er waren. Alles moest handgemaakt zijn. 300 euro voor een paar schoenen was te geef in zijn optiek. Wanneer wij kritiek op die extravagantie hadden, was zijn standaardantwoord: “Jullie snappen niet hoe de wereld in elkaar zit”.

Nadat Peter zijn HAVO diploma had gehaald, vertrokken we naar Amerika om in de buurt van New York een jaar te gaan wonen. Hij wilde zich in eerste instantie voorbereiden op de kunstacademie. Hij had veel talenten en kon mooi tekenen, maar gaandeweg dat jaar kwam hij er achter dat hij toch een wat bredere studie wilde doen. Het moest iets internationaals worden, liefst in het Engels. Het werd international business en management aan de Fontys in Eindhoven.

[G]

Tijdens die studie zocht hij de verst mogelijke locatie voor een buitenlandse stage: Hong Kong moest het worden. Daar heeft hij een half jaar gezeten en hebben we, samen met Levy, hem opgezocht en een week rondgetrokken. Hij vond het geweldig om met jongeren uit alle werelddelen op te trekken en contact te hebben. Vanuit Hong Kong heeft hij veel gereisd en heel veel gezien. Dwars door China getrokken met de trein, gehiked over de Chinese muur. Hij moest wel wennen aan de gebruiken van de Chinezen: spugen op de vloer, half-dode kippen in de trein, etc. Hij ging vaak avontuurlijk op reis en voor ons in Nederland was dat soms wel angstig, omdat hij alleen vertelde dat hij met ene John op reis te zijn.

Hij was altijd geinteresseerd in de gewoonten van de andere culturen. Hoe leeft een Mormoon (John was dat), een Chinees, een Koreaan? Hij vroeg ze het hemd van het lijf: Waarom heeft een mormoon een lange witte onderbroek aan?

In dezelfde periode heeft hij met een groep vrienden helemaal door Thailand en Maleisie gereisd.

Ook heeft hij een half jaar in Dublin gewoond en stage gelopen.

We waren heel trots op hem dat hij binnen de kortste tijd zijn HBO diploma haalde.

[S]

Toen kon het leven beginnen!!

Hij ging een half jaar bij Philips werken [en werd even een collega van mij, zo werd ik dan ook aangesproken] om flink te kunnen sparen voor zijn wereldreis samen met Levy naar Australie, Nieuw Zeeland en de Fiji eilanden.  Dat werd de mooiste tijd in z’n leven. Duizenden kilometers heeft hij gereden en heel veel plezier gehad en enorm genoten. Dat kan iedereen zien aan de foto’s voorop de kaart.

Peter had een grote liefde voor natuur en beesten. Al vanaf zijn derde verjaardag wilde hij een hond. Toen hij 13 en een half was kreeg hij onze Floortje En die is er nog steeds.

Alle dieren lagen hem na aan het hart. Hij gaf gul aan het WMF en andere soortgelijke fondsen. Hij kon woedend worden wanneer hij apen aan een ketting zag in India en hij zou het liefst alle zwerfhonden meenemen die hij, waar dan ook, tegenkwam.

[G]

Hij had een grenzenloos vertrouwen in zijn ouders. Hij belde ons te pas en te onpas. Toen hij net in Hong Kong woonde belde hij vanuit een supermarkt om Gera te vragen welk wasmiddel hij moest kopen. Wanneer er iets niet werkte of kapot was belde hij meteen naar huis; alsof wij op afstand het konden fixen. Geld interesseerde hem niet wanneer het om mooie spullen ging; Geld is aardig, was zijn gevleugelde uitspraak.

 

Hij had het liefst zo veel mogelijk mensen omzich heen, hij nodigde doodleuk 30 tot 40 mensen uit voor z’n verjaardag en wij moesten maar zien hoe die allemaal in de kamer pasten.

[S]

Na het reizen ging hij aan het werk bij Projectum in Houten en ging hij in het hartje van Utrecht wonen op een TOP-locatie, 50 meter van de Dom. Hij had TOP collega’s en genoot van de vrijdagmiddag gesprekken onder het genot van een glaasje Prosecco.

 

Helaas kreeg Peter steeds vaker problemen met concentratie een aandacht door de medicijnen die hij slikte voor zijn epilepsie. Hij baalde daar vreselijk van, want hij merkte dat dat ook zijn werk beinvloedde. Dat was ook de reden dat het bij zijn tweede baan bij Pharmalead, niet goed ging.

Hij kreeg steeds meer aanvallen en alles zat hem tegen.

[G]

Toch hebben we bewondering voor zijn geweldig optimisme en humor: Na de eerste grote aanval, toen hij bijkwam met de ambulance broeders om hem heen, waren zijn eerste woorden: What the Fuck!  En bij zijn voorlaatste aanval toen hij naar het ziekenhuis werd gebracht en hem gevraagd werd of hij bezwaar had dat er mogelijk een vrouwelijke patient bij hem op de kamer kwam, antwoordde hij: Nee, als ze maar jong en mooi is!

Peter hield van het leven en van genieten, van leuke feestjes, lekkere hapjes, uitgaan en reizen.

[S]

Voor vandaag stond snowboarden met Martijn en andere vrienden op het programma; ook carnaval was al geregeld.

Coldplay was een favoriete band van hem en hij had voor hem en mij al kaartjes gekocht voor het concert komende september. Daarom horen we zo ook een nummer van deze band.

Als we een ding van Peter kunnen leren is dat we met volle teugen van het leven moeten genieten, het kan zomaar voorbij zijn.

Lieve Peter, we willen je bedanken voor alles wat we van jou hebben gekregen!

We moeten  je laten gaan, met heel veel pijn in ons hart.

Dag jongen! Welterusten!

Maar Peter wilde altijd: “Tot Morgen” horen, hij zei dat ook altijd voor het slapen gaan. Daarom nu voor de laatste keer:  TOT MORGEN PETER!!!!!!!