Vandaag, maandag 6 augustus 2012, is het precies een half jaar geleden dat Peter zo volkomen onverwacht stierf. Alle herinneringen aan deze verschrikkelijke dag komen weer boven.

Het is nog steeds niet te begrijpen dat hij niet meer in onze nabijheid is. We zouden nog zoveel tegen hem willen zeggen, lekker met hem willen lachen om zijn gekke verhalen of streken. We missen zijn telefoontjes, zijn discussies over van alles en nog wat en vooral zijn aanwezigheid.

Het is zo stil geworden zo zonder hem.

We krijgen heel veel telefoontjes en kaartjes van mensen die ons vertellen dat ze tijdens de vakantie op allerlei plaatsen een kaarsje voor hem aansteken. Ook zijn er mensen die dat thuis doen, net als wij.

We kregen een gedicht toegestuurd als troost voor ons, maar mogelijk ook tot troost voor alle mensen die Peter zo missen en toch ook met hun leven weer verder moeten. Het gedicht heet “Memory”

Memory

Het is al even geleden, maar toch nog zo vers

Een verlies geleden, het doet pijn

Troost geven, een reden om te leven

Ligt niet helemaal in mijn macht, maar misschien geeft het kracht

Te weten

Dat het lichaam wel verdwijnt, maar het licht nog ergens schijnt

Dat je door lichtengelen wordt omgeven

Die de liefde in je willen laten leven

En niet mag vergeten, dat jij nog hier bent

Maar dat je dierbare vanaf de andere kant

Ook aan jou denkt

Zo zou Peter deze zomer gevierd hebben